براساس آمارهای جهانی سه چهارم از ساکنان کره زمین به تلفن همراه دسترسی دارند اما کلمات برای توصیف کردن این دستگاه و آداب استفاده از آن در هر فرهنگی با فرهنگ دیگر متفاوت است. این دستگاه در بریتانیا موبایل، در ایالات متحده آمریکا سل فون، در آمریکای لاتین سلولار، در ژاپن کیرتای (قابل حمل)، در چین شوجی (ماشین دستی)، در بنگلادش موتوفن (تلفن در کف دست)، در سوئد نال (خرس پشمالوی عروسکی) و در آلمان هندی (دستی) نامیده می شود.

- در ژاپن افرادی که با قطار درون شهری سفر می کند اخطاری می شنوند که به آنها گفته می شود تلفن همراه خود را در حالت سکوت یا لرزش نگاه دارید، حالتی که به آن "manner mode" گفته می شود، این حالت زمانی است که تلفن به آرامی زنگ می زند و صدای آن موجب اختلال صوتی در محیط اطراف نمی شود. در ژاپن استفاده از تلفن همراه در اماکن عمومی در جایی که نیازهای جمعی بر نیازهای فردی ارجحیت دارند معمولا مورد قبول نیست. ساتومی سوپییاما استادیار کالج فرانکلین سوئیس توصیح می دهد: فرهنگ ژاپن ارزش بسیاری برای هماهنگی اجتماعی قائل است و در فرهنگ این کشور مزاحمت اجتماعی امری به شدت تقبیح شده محسوب می شود.

در ژاپن پاسخ دادن به تلفن همراه در اماکن عمومی امری پسندیده نیست

براساس اظهارات میزوکو ایتو، انسان شناس فرهنگی، در ژاپن اگر فردی هنگام صحبت کردن با تلفن همراه خود بخواهد سوار اتوبوس شود، راننده اتوبوس این اجازه را به وی نمی دهد. در این کشور تلفن همراه نباید عاملی برای مزاحمت سایرین باشد.

این بدان معنا است که مردم بیشتر تلفن همراه خود را در حالت صدای زنگ آهسته قرار می دهند. هنگامی که از خانه خارج می شوند و در رستورانها و کافی شاپ ها حضور دارند به تلفن جواب نمی دهند و اگر تلفن کسی زنگ بزند، فرد ناگهان سراسیمه شده و یا تلفن را بسیار کوتاه پاسخ می دهد. تراکم فضاهای شهری، استفاده زیاد از سیستم حمل و نقل عمومی و فقدان نسبی حریم خصوصی در خانه ها در شیوه های ارتباط برقرار کردن بدون ایجاد مزاحمت برای دیگران نقش دارد.

پیامک زدن و ارسال نامه های الکترونیکی با تلفن همراه میان مردم ژاپن محبوب تر از تماسهای تلفنی است.

سر فیلم «خوابم می‌آد»، آقای عطاران به منزل ما آمد. به او گفتم رضا داستان فیلم چیست؟‌ گفت: عمو اکبر رویم نمی‌شود بگویم. به او گفتم چرا مگر نقش بدی است؟ رضا به من گفت: دوست دارم در این فیلم مامان من شوی. گفتم فقط به یک شرط، اول می‌آیم تست گریم می‌شوم و لباس می‌پوشم، بعد بریم برای کارهای بعد.

حتی چادر نماز مادرم را بر‌داشتم و رفتم تست گریم شدم. بعد از تست گریم، همان‌طور (با لباس و گریم زنانه) از دفتر آقای امکانیان خارج شدیم. سوار تاکسی شدیم تا به نماز جمعه برویم. راننده تاکسی ما را راهنمایی کرد و به من گفت مادر، وقت نماز جمعه گذشته، خلاصه همه راهنمایی‌مان کردند و هیچ‌کس من را نشناخت، حتی حدس هم نزدند که من مرد هستم.

جالب‌تر اینکه ما آن موقع در بلوار ارتش زندگی می‌کردیم. من با لباس صحنه و با همان گریم به منزل خودمان رفتم.

اطلاعات دم در خانه‌مان از من پرسید حاج خانم با کی کار دارید؟ گفتم من عمه آقای اکبر عبدی هستم، ایشان خانه هستند؟ گفتند نمی‌دانیم، گفتم شما می‌توانید من را راهنمایی کنید؟ بنده خدا ما را به طبقه 25 رساند و تحویل خانم بچه‌ها داد و گفت عمه آقای عبدی هستند. خانواده من هم درجا من را نشناختند.

بعد از اینکه طرف می‌رود و در خانه را می‌بندند، خانواده‌ام بعد از حدود 20 ثانیه جیغ می‌زنند و من را می‌شناسند.

گرچه چندین بار به حکم وجدان توبه کرده بود اما هر بار اخگر شهوت، او را به کام خود اندر می‌ساخت و كسى از وضع او خبر نداشت و آوازه تميزكارى و زرنگى او به گوش همه رسيده و زنان و دختران رجال دولت و اعيان و اشراف دوست داشتند كه وى آنها را دلاكى كند و از او قبلاً وقت مى گرفتند تا روزى در كاخ شاه صحبت از او به ميان آمد.